Ik zit in de metro, een beetje chagrijnig. Zojuist heb ik een tentamen gemaakt waar ik niet vrolijk van werd. De vragen waren te lastig voor mijn antwoorden. Nu heb ik een terugrit van een kleine twee uur. In mijn eentje, wat een feest. We komen aan bij de eerste halte Leuvehaven. Er stapt een dunne donkere man met een zwart mutsje de metro binnen. Om zijn nek hangt een gitaar. Zodra de deuren sluiten begint hij 'Knockin' on heaven's door' te pingelen. Niet te hard, maar gewoon op gezellig niveau. Ik voel een klein stukje blijdschap in mijn lijf. Mijn blik gaat de andere mensen in de metro af. Er zit een meisje. Een lief meisje met blond haar. Ze zou van mijn opleiding kunnen zijn. Ze kijkt naar beneden, maar in haar mondhoek zie ik het begin van een glimlach. Het meisje wordt ook blij van de straatmuzikant.
We tikken de haltes aan: Beurs en Stadhuis. De straatmuzikant zingt ook een beetje erbij. Hij loopt de metro door zonder zich op te dringen aan mensen. Vlak voordat we het centraal station bereiken ontdoet hij zich van zijn muts. Donker pluizig haar verschijnt er boven op zijn hoofd. Hij wappert ermee en vraagt: "kleinigheidje?" Het meisje zit vlak naast hem en doet het enige juiste. Ze pakt haar portemonnee en geeft hem wat geld. De man is dankbaar en uit dat. Waarop ze met een studentikoze stem zegt: "Nee, jij bedankt!" Haar voorbeeld doet volgen. Bijna elke passagier waarbij hij zijn muts laten zien, gooit er wat geld in, ik ook.
Hoewel ik even daarvoor nog chagrijnig was, is mijn humeur helemaal omgeslagen tijdens de metrorit. Het meisje dat liet zien dat liefde bestond. Liefde voor de muziek of liefde voor de straatmuzikant. De mensen die volgden. Maar ook de straatmuzikant. Die niet wist wat hem overkwam. De liefde die hij van deze metro kreeg met dank aan het meisje. Zijn ogen straalden in zijn dunne gezicht. Deze man verdiende het. Vaak zijn straatmuzikanten vervelende aandachtszoekers. Muziek waar niemand op zit te wachten. Te schreeuwerig of te oubollig. Nog nooit is er iemand blij geworden van een draaiorgel. Daarom roep ik op tot de echte straatmuzikant. Laat je vaker zien. Verras de mensen met een mooi ingetogen liedje. Zorg voor de liefde. Liefde van en voor de straatmuzikant. En liefde voor het meisje met de blonde haren.
We tikken de haltes aan: Beurs en Stadhuis. De straatmuzikant zingt ook een beetje erbij. Hij loopt de metro door zonder zich op te dringen aan mensen. Vlak voordat we het centraal station bereiken ontdoet hij zich van zijn muts. Donker pluizig haar verschijnt er boven op zijn hoofd. Hij wappert ermee en vraagt: "kleinigheidje?" Het meisje zit vlak naast hem en doet het enige juiste. Ze pakt haar portemonnee en geeft hem wat geld. De man is dankbaar en uit dat. Waarop ze met een studentikoze stem zegt: "Nee, jij bedankt!" Haar voorbeeld doet volgen. Bijna elke passagier waarbij hij zijn muts laten zien, gooit er wat geld in, ik ook.
Hoewel ik even daarvoor nog chagrijnig was, is mijn humeur helemaal omgeslagen tijdens de metrorit. Het meisje dat liet zien dat liefde bestond. Liefde voor de muziek of liefde voor de straatmuzikant. De mensen die volgden. Maar ook de straatmuzikant. Die niet wist wat hem overkwam. De liefde die hij van deze metro kreeg met dank aan het meisje. Zijn ogen straalden in zijn dunne gezicht. Deze man verdiende het. Vaak zijn straatmuzikanten vervelende aandachtszoekers. Muziek waar niemand op zit te wachten. Te schreeuwerig of te oubollig. Nog nooit is er iemand blij geworden van een draaiorgel. Daarom roep ik op tot de echte straatmuzikant. Laat je vaker zien. Verras de mensen met een mooi ingetogen liedje. Zorg voor de liefde. Liefde van en voor de straatmuzikant. En liefde voor het meisje met de blonde haren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten