Deel I en II nog niet gelezen, klik dan bovenin op feuilleton, daar staan de eerste delen van het verhaal.
Daantje is in paniek. Haar zoon heeft zijn vader vermoord. Twee personen waar ze zoveel van heeft gehouden, die elkaar en haar zoveel verdriet hebben aangedaan. Ze zakt door haar knieën en de tranen biggelen langs haar wangen. Ze snapt haar zoon. Domingues was niet goed en deed hun pijn, maar moord. Hoe moet ze dit oplossen? Ze wil haar zoon niet verliezen. Maurits is juist zo een slimme jongen. Hij zit in het laatste jaar van het VWO en heeft allemaal wilde plannen voor zijn toekomst. “Hoe moet het nou jongen?” stamelt Daantje. De diepbruine ogen van Maurits kijken zijn moeder observerend aan. “Mam, maakt u geen zorgen. Alles, maar dan ook alles zal goed komen. Zwijgen telt nu. Rouwen dat kan. Maar praten over wat er is gebeurd, is de gebeurtenis niet waard. Het was enkel en alleen een afronding.” Daantje vraagt zich af hoe Maurits aan die wijze woorden komt. Hij spreekt alsof hij alles zeker weet. Ze loopt op hem af en omhelst hem.
Er stopt een auto op het erf. Maurits wordt er wakker van. Hij kijkt naar de klok en ziet dat het inmiddels bijna tien uur is. Snel springt hij uit zijn bed en trekt wat kleren aan. Door het raam ziet hij dat het een politieauto is. Er schieten gedachtes door zijn hoofd. Zijn er mensen die hem gezien hebben? Zijn er andere bewijzen? Dan beseft hij dat de politie hen in komt lichten over de dood van zijn vader. Hij hoort zijn moeder roepen: “ Maurits, kom je even naar beneden?” Hij hoort in haar stem dat ze angst heeft. Angst voor wat ze horen gaat, maar ook angst om hem kwijt te raken. Langzaam loopt hij de trap af. Daar staan twee politieagenten. Een vrouw van bijna dertig met lang bruin haar, blauwe ogen en een strak gezicht. Naast haar een man van zeker vijftig met grijs haar en een bril. Allebei in een politiepak. “Gaat u beiden even zitten”, zegt de agent. Ze weten niks, denkt Maurits. Aan de agenten kan hij zien dat ze niks weten. De stem van de man heeft een te warme klank. Hij is voorlopig veilig.
Daantje is in paniek. Haar zoon heeft zijn vader vermoord. Twee personen waar ze zoveel van heeft gehouden, die elkaar en haar zoveel verdriet hebben aangedaan. Ze zakt door haar knieën en de tranen biggelen langs haar wangen. Ze snapt haar zoon. Domingues was niet goed en deed hun pijn, maar moord. Hoe moet ze dit oplossen? Ze wil haar zoon niet verliezen. Maurits is juist zo een slimme jongen. Hij zit in het laatste jaar van het VWO en heeft allemaal wilde plannen voor zijn toekomst. “Hoe moet het nou jongen?” stamelt Daantje. De diepbruine ogen van Maurits kijken zijn moeder observerend aan. “Mam, maakt u geen zorgen. Alles, maar dan ook alles zal goed komen. Zwijgen telt nu. Rouwen dat kan. Maar praten over wat er is gebeurd, is de gebeurtenis niet waard. Het was enkel en alleen een afronding.” Daantje vraagt zich af hoe Maurits aan die wijze woorden komt. Hij spreekt alsof hij alles zeker weet. Ze loopt op hem af en omhelst hem.
Er stopt een auto op het erf. Maurits wordt er wakker van. Hij kijkt naar de klok en ziet dat het inmiddels bijna tien uur is. Snel springt hij uit zijn bed en trekt wat kleren aan. Door het raam ziet hij dat het een politieauto is. Er schieten gedachtes door zijn hoofd. Zijn er mensen die hem gezien hebben? Zijn er andere bewijzen? Dan beseft hij dat de politie hen in komt lichten over de dood van zijn vader. Hij hoort zijn moeder roepen: “ Maurits, kom je even naar beneden?” Hij hoort in haar stem dat ze angst heeft. Angst voor wat ze horen gaat, maar ook angst om hem kwijt te raken. Langzaam loopt hij de trap af. Daar staan twee politieagenten. Een vrouw van bijna dertig met lang bruin haar, blauwe ogen en een strak gezicht. Naast haar een man van zeker vijftig met grijs haar en een bril. Allebei in een politiepak. “Gaat u beiden even zitten”, zegt de agent. Ze weten niks, denkt Maurits. Aan de agenten kan hij zien dat ze niks weten. De stem van de man heeft een te warme klank. Hij is voorlopig veilig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten