Als voetballers theater willen kijken zetten ze wel de Serie A op

Showbizz en voetbal gaan niet altijd even goed samen. Het heeft veel met elkaar gemeen en soms loopt het in elkaar over, maar vaak is het een haat-liefdeverhouding. Zo won VI ooit de televizierring voor beste TV-programma, maar heerste er in de zaal chagrijn over de uitslag en weigerde Johan Derksen die poppenkast bij te wonen. Voetballers praten in de media ook het liefst over hun sport en zo min mogelijk over andere randzaken, uitzonderingen daar gelaten. Natuurlijk is Wesley Sneijder getrouwd met Yolanthe, maar ik denk dat hun huwelijk nog wel eens stuk kan lopen op de reallifesoap die zijn vrouw graag wilt.

Daarom is het nu ook zo ongemakkelijk dat de VPRO een serie over voetballer Johan Cruyff heeft gemaakt. Waar ik eerder alle lof kon opbrengen voor de serie Ramses van de AVRO, kan ik dit absoluut niet voor deze reeks over ‘s lands bekendste voetballer. De showbizzbekendheid zijn leven was algemeen bekend en het verhaal werd gesteund door zijn liedjes. Wellicht dat het personage waar het om ging inmiddels overleden was, het ook acceptabeler maakt. Johan Cruyff heeft zich ook negatief uitgelaten over de serie over zijn leven. Dit alles zorgde ervoor dat ik de eerste aflevering al redelijk sceptisch inging.

De aflevering liet mij mijn mening ook niet bijstellen. Ik kreeg zelfs het gevoel dat het allemaal een beetje ongeloofwaardig was. Gesprekken tussen Cruyff en Keizer waarvan ik denk dat ze nooit zo konden zijn gelopen. Gebeurtenissen op trainingen, waarbij je alleen al denkt: zo gaat het er op het veld toch niet aan toe en zo nog veel meer. Nou wil ik niet zeggen dat er slecht geacteerd wordt, maar we weten te goed hoe het hoort te gaan, om te geloven dat het zo is gegaan. Daarom zijn zangers, leden van het koninklijk huis en dat soort types goede personen voor een TV-serie. Puur omdat het voor ons gissen is naar hoe zij hun leven leiden.

Daarnaast vind ik het kwalijk dat het verhaal gedramatiseerd wordt gebracht. Nu begrijp ik dat dit nodig is voor een dramaproductie, maar dan moet je zoals eerder vermeld geen levend persoon als lijdend voorwerp gebruiken. De badscène met de hoeren krijgen we uiteraard weer te zien en nog meer van dat soort halve waarheden. Vrijwel niemand weet helaas (of gelukkig) wat er allemaal gebeurd is, maar dit beeld komt nu wel in het geheugen van mensen. Van mij had het allemaal niet gehoeven. Sowieso laat het voetbal bij het voetbal. Als voetballers naar theater willen kijken, zetten ze wel de Serie A op.