"Ik citeer enkele van zijn teksten waarmee ik haar de liefde verklaar"

Ze staat daar. Eenzaam. Met haar grote groene ogen kijkt ze de wereld in. Die ogen laten de wereld stralen. Waar ze ook naar toe kijkt, de wereld lijkt haar toe te lachen. Misschien weet ze wel dat ze de wereld laat stralen. Dat zou het een beetje oneerlijk maken. Vaak als vrouwen weten dat ze de wereld een klein stukje plezieriger maken met hun aanwezigheid, houdt het daarmee op. Ze gaan zich ernaar gedragen en nemen daarmee al hun aantrekkelijkheid weg. Zij gedraagt zich er in ieder geval nog niet naar. Op dit moment is ze nog gewoon het meisje met de tulpen. Prachtige Nederlandse bloemen die de hele wereld hebben veroverd.

Ik zie haar staan en droom zachtjes even weg. Niet in gedachtes van een passievolle nacht. Nee, mijn hoofd legt zich toe aan pure romantiek. Daar komen ook de tulpen vandaan. Ik heb haar die tulpen gegeven. We staan in de deuropening en ze lacht. Ze had niet verwacht van mij tulpen te krijgen. Het is niet het enige cadeau dat ik voor haar heb. Het voordeel is dat we in mijn gedachte zitten en geld dus geen rol speelt. Ik pak haar hand en vertel over haar lievelingsartiest. Ik citeer zelfs enkele van zijn teksten waarmee ik haar de liefde verklaar. Haar ogen kijken mij intens aan en haar blik zal nooit en de nimmer van mijn netvlies verdwijnen. Op dat moment vertel ik haar dat ik haar meeneem naar een concert van haar lievelingsartiest. Ze knuffelt mij en haar lange haren krullen in mijn nek. Op dat moment word ik wakker uit gedachte.

Ze komt daadwerkelijk op mij aflopen en ik voel mijn hart bonsen in mijn lijf. Dat hart neemt mijn lichaam over en laat me lachen. Niet subtiel en zelfverzekerd, maar onzeker lachen. Er verschijnt een blos op mijn wangen. Op dat moment spreekt zij mij aan. Ik klap dicht van onzekerheid en kan met moeite wat terugzeggen. Het gesprek verloopt moeizaam en ik maak nou niet bepaald een goede indruk. Het doet pijn. Ik zie haar graag en vind haar reuze aardig, maar ik kan het niet. Ik zet mezelf voor gek. Toch blijf ik dromen. Dromen van dat ene moment. Dat zij gewoon dat meisje met de tulpen is.