Er raast stof door het Velodrome. Stof dat van grote
kampioenen af komt. Kampioenen als Sir Bradley Wiggins, Fabian Cancellara en
Tom Boonen. Het is stof dat er niet meer toe doet. Tijdens de vele
kasseienstroken worden fiets, kleding, lichaam en helm bedolven eronder. Stof
dat er wel toe doet, is enkele tellen eerder over het Velodrome geraasd. De
eigenaar hiervan staat in de armen van zijn vrouw. Toen hij de streep
passeerde gooide hij een arm in lucht. Om vervolgens zijn laatste krachten bij
elkaar te pakken en met twee armen omhoog te juichen. Zijn naam Niki Terpstra.
Niki Terpstra wint Parijs-Roubaix. De wielerklassieker van het jaar. Samen met
de Ronde van Vlaanderen de meest begeerde wielerwedstrijd om te winnen. Het is
zijn favoriete koers. Een koers die wordt gesierd door kasseien. Stroken waar
normale mensen van hun fiets afstappen, waar sommigen zelfs hun auto niet
overheen durven te laten rijden. Waar de Ronde van Vlaanderen afgrijzen opwekte
door de vele valpartijen, was de spanning en sensatie meester in
Parijs-Roubaix. Een koers waarbij de laatste 80 kilometer telkens de kansen anders
verdeeld werden.
Ploeggenoot van Terpstra Tom Boonen was naar de vroege vlucht toegereden. Samen
met hen dacht hij zijn kansen te vergroten. Echter herkende de renners het
gevaar van de Belg en besloten niet te helpen. Vervolgens was het de meester
van het wielerspel Peter Sagan die voor zijn kansen ging. Doordat hij ook angst
heeft voor de kasseien, omdat hij weet dat de Belgische kasseienvreter Sepp Vanmarcke
en veelwinnaar Fabian Cancellara hier in het voordeel zijn, besloot hij
hiervoor te demarreren. Dit bracht hem uiteindelijk in het groepje dat om de
prijzen zou gaan rijden. Een groepje dat verder bestond uit, Vanmarcke,
Cancellara, Stybar en Degenkolb.
Echter was er toen niet rekening gehouden met voormalig Tour-winaar Sir Bradley
Wiggins. Als een ware Britse veldheer sloot hij een bondgenootschap met
Omega-renners Niki Terpstra en Tom Boonen. Daarnaast had hij een eigen Britse
ridder aan zijn zijde in de vorm van Olympisch Kampioen Geraint Thomas. Deze
vier snelde als een Franse TGV naar de kop toe. Even had toen iedereen elkaar
in de houdgreep, maar een brutaal jochie bedacht dat hij er beter voor kon gaan
rijden. Waar iedereen gesloopt was, besloot Niki Terpstra zijn benen nog wat
extra pijn te doen. Achter hem werd er wat stof uitgehoest en lucht gehapt,
maar niemand kon nog iets.
We weten wat Terpstra in de laatste kilometers gedacht heeft.” Ik keek vooruit,
zag niets, ik dacht niet na, ik fietste gewoon. Ik had in m'n benen pijn, maar
ja, ik wou de snelste zijn. Ze halen me nooit meer in, ik dacht: verdomd, ik
win.” Dit was zijn commentaar na afloop van Dwars door Vlaanderen, toen hij een
songtekst van Henny Vrienten en Herman Brood oplepelde. Vandaag zou hij opnieuw
deze worden kunnen zeggen. Een legendarische en heroïsche zege in het Velodrome
van Roubaix. Servais Knaven was de laatste Nederlander, maar vandaag won
Terpstra zijn eerste Parijs Roubaix. Ik kan het bijna nog steeds niet geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten