Mijn eerste moeilijke avonturen met mijn gitaar

Waarom zou ik eigenlijk geen gitaar kopen? Ik kon geen goede argumenten bedenken waarom ik het niet zou doen, dus kocht ik een gitaar. Niet dat ik ooit eerder het instrument bespeeld heb, sterker nog ik heb geen enkel idee hoe het werkt. Ik vind het altijd wel gaaf als ik mensen zie tokkelen op een akoestisch gitaartje. Samen met de piano vind ik dat dit instrument het mooiste geluid voort brengt. Denk aan die vele prachtige liedjes die er op gemaakt zijn: Tears in heaven, Dust in the wind enzovoort. Niet dat ik enige ambitie in die richting heb. Ik wil gewoon een beetje kunnen spelen.

Van daaruit besloot ik Youtube als inspiratiebron te gebruiken. Hier zijn denk ik wel duizenden workshops te vinden om gitaar te leren spelen. Vaak in achterkamertjes vlug opgenomen met gitaar op schoot. Het is van een amateurisme niet te geloven, maar dat het goed bedoeld is, is ook een feit. Deze mensen zijn mijn docenten en ik probeer ervan te leren. Maar toch blijkt het voor hen allemaal net iets makkelijk dan voor mij. Ik kom erachter dat het ook wel handig is om een gitaar te stemmen. Tot op dit moment vraag ik mij nog steeds af hoe dat moet.

Toch lukt het mij in korte tijd een melodietje eruit te persen. En mensen die een gitaar thuis hebben en hem wel goed weten te bespelen, hebben denk ik al een vermoeden. Het introotje van Metallica met Nothing else matters blijkt voor elk mens die niet op de paralympisch mee mag doen omdat die zijn armen mist, te doen te zijn. Maar ik wil meer. Dus inmiddels heb ik me ingeschreven bij een vage thuiscursus waarbij ik tien minuten per dag moet oefenen en waarmee ik in een paar weken al flink wat zou kunnen spelen. Het lijkt redelijk te werken, want gisteren speelde ik, weliswaar niet foutloos, al een stukje Lang zallie leven.

De gitaar heb ik nu enkele dagen in huis en hij maakt me blij. Hoewel niet alles lukt, vind ik het wel ontzettend leuk om er mee te pingelen. Soms geef ik even de oefeningen op, om er gewoon wat op te doen en daarna wordt het allemaal weer leuker. Ik vrees dat ik nooit zo goed wordt als Eric Clapton, Jimi Hendrix, Jimmy Page en B.B. King, maar ik kan me er goed mee vermaken. En hopelijk krijg ik van al mijn gitaar spelende vrienden nog genoeg tips om dat plezier er in te houden.