Utrecht Centraal is opeens een belegerde basis

Ik was denk ik een jaar of 4 toen ik voor het eerst op Utrecht Centraal Station kwam. Nu 152 verbouwingen, 433 vertragingen en 21 jaren later liep ik wederom door de stationshal. Ik was op weg naar het daaraan grenzende Hoog Catharijne, het winkelcentrum dat zo lelijk en beperkt is dat eigenlijk elke Utrechter zich er voor schaamt. De gemeente heeft er vele pogingen voor gedaan om het te verbeteren, vergeefse moeite het gedrocht is altijd gebleven. Maar het is dan toch weer een klein beetje ons gedrocht.

Het huidige beeld op Utrecht CS (Via Twitter @DaphneVos1988)

Het laatste charmante deel van Hoog Catharijne zijn de iconische roltrappen, waarmee je de binnenstad in wordt geleid. Ik zeg ‘zijn’, maar moet eigenlijk ‘waren’ zeggen. Na 42 jaar werd er besloten dat de roltrappen gesloopt moesten worden. Een nieuwe entree zou nodig zijn voor het winkelgebied. Niet dat die er al is. Sinds dat ik er op mijn vierde voor het eerst kwam, wordt het station namelijk verbouwd en met de slogan CU2030, zal voorlopig het einde nog niet in zicht zijn.

Het station is wel al beduidend verbeterd. De winkels zijn er groter, de ruimte is groter, maar het is ook nog steeds een grote bouwkeet. Eentje waar je als toerist nog sneller de weg kwijt raakt dan een peuter zonder ouders in het Italiaanse doolhof Labirinto di Franco Maria Ricci. Voor wie het niet kent, Google het even en geniet. Voor wie het al wel kent en denkt het kan niet lastiger, probeer vanaf Utrecht  Centraal Station maar eens bus 16 richting de Vechtsebanen te pakken.

Maar goed, terug naar het verhaal wat ik wil vertellen. Ik kwam vandaag Utrecht Centraal oplopen en werd daar geconfronteerd met een zwaar bewapende agent. Toen ik bijna aan de bovenkant van de trap was keek ik recht tegen de zijkant van een machinegeweer aan. Hoewel ik wist dat de beveiliging was aangescherpt en de beelden vanaf de tv en internet kende, schrok ik toch even. De agent die het wapen vast hield, merkte het op en gaf een geruststellend knikje. Het werkte, maar het zette mij ook aan het nadenken.

In Brussel wonen ook jongens als ik. Opgegroeid bij de stad en hun leven lang lopen zeiken op een openbare plek. Een plek waar ze ondanks alles wat er mis mee was, toch regelmatig kwamen. Sterker nog, soms langer vertoefde dan dat ze er daadwerkelijk zin in hadden. Een plek ook waarvan we nooit hadden gedacht dat er echt iets kon gebeuren. Waarover ik in Utrecht nog steeds niet denk dat er daadwerkelijk iets kan gebeuren. Maar in Brussel gebeurde het en in Utrecht staan er opeens zwaar bewapende mannen. Ik wil er eigenlijk niet te veel aan denken, laat mij maar gewoon zeiken over een trein die niet komt opdagen. Dat vind ik wel even erg genoeg.