woensdag 11 oktober 2017

Afscheid Robben net zo gedenkwaardig als stoppen Cruijff en Van Hanegem

Nog voor de wedstrijd Nederland – Zweden begon, wist ik al dat het een legendarische avond ging worden. Of we zouden die Zweden een flink pak op hun donder geven en alsnog kans maken op het WK. Maar waarschijnlijker zal sterspeler Arjen Robben zijn laatste interland spelen. Het werd het laatste. En waarom dat net zo gedenkwaardig moet zijn als het stoppen van Cruijff en Van Hanegem zal ik je uitleggen.


Eerst even terug naar gisterenavond. Nederland krijgt een penalty. Arjen Robben neemt plaats achter de bal. Een rij voor mij ritst iemand zijn broek open. Het Groningse voetbalicoon begint aan zijn aanloop, terwijl de jongeman zijn lul ter hand neemt. Robben houdt ietsje in en doet een halve Panenka. De vandaal begint ondertussen zijn blaas te legen, op de stoel van de toeschouwer voor hem.

Even later wordt deze dwaas het vak uitgehaald en terecht de toegang ontzegd. Daardoor mist hij ook de tweede goal van Robben, een hard schot in de benedenhoek. Behalve dat het urineren op een stoel van een ander tijdens een voetbalwedstrijd, je al een krankzinnige maakt, mist deze man van ik schat halverwege de twintig ook nog het afscheid van Robben. Het afscheid van een generatie, die het Nederlands elftal in nota bene zijn jeugd deed schitteren. Het afscheid van drie Hollandse jongens die bij Real Madrid uitkwamen.

Want het stoppen van Robben staat voor veel meer dan zijn afscheid alleen. We nemen ook afscheid van een generatie met Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart en Robin van Persie. Wie de grootste van deze vier is, kan je een hele avond over discussiëren in de kroeg. Wesley Sneijder leidde ons naar de WK-finale, Robin van Persie zorgde met een kopbal dat een kansloos geacht Nederlands elftal het derde land van de wereld werd en Robben was al die tijd een bepalende en scorende factor.

Het waren vier spelers die het Nederlands voetbal naar ongekend grote hoogte bracht. De hele wereld kende de namen van de vier creatievelingen. Met twee prachtige treffers van Robben kwam daar in de Amsterdam ArenA een einde aan. Het publiek had dat door en stond na dik een uur voetballen op. Arjen bedankt, werd er gescandeerd. Hij liep een ereronde en niemand ging weg, iedereen applaudisseerde.

Het deed mij denken aan Nederland – Luxemburg in de Kuip, die andere interland waar ik dit jaar bij was. Wesley Sneijder was die dag de ster en werd recordinternational. Toen stond het publiek ook op en klapte hun handen stuk. Hoe slecht het nu ook met Oranje gaat, hun prestaties staan buiten kijf. Op die dag zagen we net als gisteren bij Robben nog even de klasse van Sneijder. We gaan ze missen! We gaan ze heel erg missen. Zoals we Johan en Willem ook gingen missen. De betovering, de verroering en de vreugde die ze ons brachten.

Daarom: Arjen bedankt! Wesley bedankt! Robin bedankt! Rafael bedankt! Bedankt dat wij voor altijd jullie in onze herinnering hebben. Dat twintigers later aan hun kinderen kunnen verhalen over de sensationele toernooien die jullie speelden. Dezelfde soort anekdotes kunnen vertellen waarmee wij opgroeiden. De verhalen over Argentinië en Duitsland. Wij hebben ze nu ook, maar bij ons is het Argentinië en Spanje. En als wij tegen elkaar zeggen: ,,Wordt het zo’n avond? Ja, het wordt zo’n avond!” Dat we dan jaren later allemaal weer terug zijn bij die legendarische 5-1 wedstrijd tegen Spanje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten