Een eerder blog geschreven op 19 maart 2012
Opeens was ze daar. Op centraal station stond ik te wachten op de tram. Meestal als je alleen staat een vervelende gebeurtenis. Voordringende mensen. Mensen met haast. Vaker dan ooit zijn de wachtenden chagrijnig. De tram en de bestuurder daarvan werken ook niet altijd mee. Door nog wel eens te laat te komen.
Maar opeens stond ze daar. Haar zwarte haren werden meegenomen door de wind. Niet alles, want ze had een zonnebril op. Ik werd betoverd door haar haren en bleef kijken. Mijn ogen daalden af naar haar gezicht. Een perfect gevormd gezichtje. Duidelijk met Oosterse roots. Als er perfectie bestaat in het leven waren het haar ogen. Ik keek haar recht aan. Zij had het door. Maar het maakte mij niet uit. Ik lachte. Zij lachte terug en gaf een knipoog. Toen stond de tram er opeens.
Ik stap naar binnen en ga zitten. De mysterieuze Oosterse stapt ook naar binnen. Ze gaat recht tegenover mij zitten. Hoewel mijn hart al voor haar klopte, stokt hij toch even. Er waren nog plekken genoeg, maar zij kiest ervoor om tegenover mij te gaan zitten. Ze doet haar jas open en nu valt mij haar prachtige witte jurk ook op. Haar lichaam is al even mooi als haar haar en gezicht. Dit is volmaakte schoon. De hemel is open gebroken en heeft haar naar beneden gezonden. De tram begint te rijden.
Opeens begint de mysterieuze Oosterse dame tegen mij te praten. "Het lijkt alsof je een druk dagje hebt gehad." Ik smelt. Haar stem klinkt alsof al mijn favoriete zangeressen dat zinnetje uitspreken. Wie is deze mysterieuze dame? Ik praat terug. We krijgen een gesprek over media. Zij houdt van de televisie, vertelt ze mij. Ik zeg dat ik haar graag op de TV zou zien. De tram gaat halte na halte voorbij.
De mysterieuze Oosterse dame en ik blijven praten. Zij over wat ze allemaal leuk vindt en ik over hoe leuk ik haar vind. De tram raast verder en we zijn bijna bij mijn halte. Ik zie het heel laat en zeg ik moet hier uit. Zij wenst mij een fijn weekend toe. Eenmaal uitgestapt besef ik dat ik geen nummer, naam of iets heb gevraagd. Ik had de perfectie tegenover mij zitten. Alleen die rijdt nu mijn leven uit. Zou ik haar ooit weer zien of blijft ze een mysterieuze Oosterse dame?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten