Ik ga vaak met de trein. Ik vind het prettig reizen. Hoewel de stiltecoupés nooit stil zijn en in de spits het net te druk is. Ook is er wel eens vertraging, maar als je de radio aanzet, zijn de files vaak nog verschrikkelijker. Vandaag ga ik ook met de trein. Het mooie van reizen met het openbaar vervoer is dat je van alles te zien krijgt. Op weg naar de trein kom ik een man in een oude PTT-post outfit tegen. Ik krijg de neiging om te vragen of de post die hij verstuurt niet erg laat aan gaat komen. Ik besluit hem met rust te laten.
Op het centraal station van Utrecht kom je heel veel verschillende types tegen. De Domstad heeft sowieso de mooiste studentes van Nederland aangetrokken. Er lopen leuke lachende meisjes voorbij. Soms blond, maar soms ook brunette. Het is nog zomer, maar door de regen is slechts een enkeling nog gehuld in een jurkje. Ik loop naar de Albert Heijn om een koffie voor onderweg te halen. Vlak daarvoor zitten ook twee meisjes op een bankje. Een bankje waar iedereen wel eens op heeft gezeten. Een zwart metaal bankje waar als je er te lang op zit de ruitjes in je billen en benen te bewonderen zijn. Een van de twee meisjes huilt. Ze huilt niet zomaar. Ze huilt hard. Haar tranen lijken belangrijker te zijn dan de wereld om haar heen. Dit is echt verdriet.
Het meisje naast haar probeert haar te troosten. Ik voel de pijn bij de snikken. Ze wijst naar haar telefoon en probeert wat te zeggen. Haar woorden verdwijnen in de beklemming die haar huilen maakt in haar stembanden. Ik vraag me af wat iemand zo verdrietig kan maken. Is het haar vriendje? Die via een sms heeft verteld een ander te hebben. Dan zijn het tranen die overgaan. Tranen die reiken tot er een nieuwe jongen is die haar de gelukkigste persoon op aarde maakt. Het kunnen ook tranen van gemis zijn. Of mogelijk toekomstig gemis. Is een van haar ouders ernstig ziek? Of erger nog is het al mis. Ik weet het niet. Maar ik moet de hele treinrit aan het meisje denken. Niemand verdient dit verdriet. Zeker niet via de telefoon op het station. Wat het ook mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten