Zilver is horen dat het meisje waar je verliefd op bent een relatie heeft met je beste vriend

Bron afbeelding: Zimbio

Drie maanden had ik vol mijn best gedaan. Ik was er helemaal klaar voor en dit was mijn laatste kans. In mijn geval gaat het om een tentamen en drie maanden. Koen Verweij heeft jaren getraind om op de Olympische Spelen te staan. Hij moet 1500 meter volle bak en kan alleen beloond worden met goud. Alles daaronder zou verlies zijn. Des te zuurder is het als je de race van je leven rijdt. Je doet eigenlijk alles goed. En wanneer je over de streep komt en je naar het scorebord kijkt, ziet dat je gedeeld de eerste tijd hebt. Het is wachten. De duizendste van een seconden gaan berekend worden. Dan wordt de uitslag bekend. Verloren. Goud verloren. Op drie fucking duizendsten. 

Verweij was woedend, ontroostbaar, radeloos en teleurgesteld. Woedend op de hele wereld, maar niemand specifiek. Die Pool heeft tenslotte ook niks fout gedaan. Ontroostbaar, omdat hij het niet meer kan veranderen en voor altijd tweede is geworden op drie fucking duizendsten. Vanwege dat verschil is hij ook radeloos en teleurgesteld, vooral doordat hij niet gewonnen heeft. Je gunt het niemand. Koen Verweij is dan ook nog misschien wel de meest sympathieke en vrolijke jongen van de Nederlandse ploeg. Om hem heen heeft hij iedereen goud zien winnen en nu was het zijn beurt. Het heeft niet zo mogen zijn.

Iedere student kent wel het gevoel van een 5,3. Ik zat in mijn laatste poging, als ik nu het vak niet zou halen, liep ik drie maanden vertraging op. Ik was goed voorbereid en had er ook een uitstekend gevoel over. De docent wil de cijfers niet via de mail bekend maken, dus moet ik naar de inzage. Die ga ik met vertrouwen tegemoet. Ik verwacht een zeven als het niet hoger. Wanneer ik het cijfer zie, bonst mijn hart en lijkt het alsof ik een klap van achter krijg: een 5,3. Een fucking 5,3. Ik controleer al mijn opgaven en vind een vraag die ik juist heb beantwoord. Ik leg het de docent voor. Hij antwoordt: “Jouw antwoord klopt, maar het causaal verband tussen het antwoord en het antwoord dat ik wil is niet goed genoeg.” Op dat moment ben ik woedend, ontroostbaar, radeloos en teleurgesteld. De wereld moet mij even met rust laten.

Dit gevoel moet Koen Verweij ook hebben gehad, maar dan maal tien. Op een zuurdere manier kan je geen gouden medaille verliezen. Mensen willen je dan troosten en proberen te zeggen dat je ook blij moet zijn met zilver. Zilver kan je echter niet blij mee zijn. Zeker niet als je er zo dicht bij was. Zilver is een 5,3. Je hebt het goed gedaan, maar net niet voldoende. Zilver is na vijf keer zakken, opnieuw falen voor je rijbewijs. Zilver is horen dat het meisje waar je verliefd op bent met je beste vriend een relatie is begonnen. Zilver is klote. Zeker op 3 fucking duizendsten. Dan nog liever brons.