Een verhaaltje voor het slapen gaan

Old Tramp van László Mednyánszky

Ze loopt de kroeg uit en ze danst de nacht in. Zwervend tussen de sterren die lichtpareltjes in de nacht zijn. Haar hakken raken als het ritme van de muziek waar ze eerder nog op danste de stenen die een weg vormen. Het is de weg naar huis die zij bewandelt. Overdag een simpele weg die door de eenvoud van licht makkelijk wordt belopen. ’s Avonds wanneer het duister en de alcohol de overmacht heeft genomen, is dit beduidend lastiger. Ze tikt van de ene kant naar de andere kant van de weg. Haar evenwicht is niet optimaal, maar goed genoeg om overeind te blijven. De hele avond heeft ze geflirt met het nachtleven. Gedanst met vreemde mannen en gedronken alsof dit de laatste druppels waren in haar nog prille leven. De huizen naast haar veranderen, de weg blijft gelijk evenals de gracht die de weg in tweeën splijt. Tot het moment dat er een man op een bankje zit.

Een slordige muts bedekt de grijze ongewassen haren. Een lange grijze jas beschermt zijn lichaam tegen de kou die de nacht met zich meebrengt. Hij neuriet op de klanken van een bekende volkszanger. Naast hem staat er een fles wodka. Overdag zoekt hij warme plekken om te kunnen slapen. ’s Nachts leeft hij het leven waar hij zo van houdt. Hij bezoekt de kroegen waar hij vroeger altijd kwam. Steeds vaker wordt hij vanwege zijn uiterlijk geweigerd. Hij heeft de jonge ambitieuze barmannen oud zien worden. Vroeger leefden ze voor het sentiment van een oude bruine kroeg. Tegenwoordig gaat het allemaal om geld. Steeds vaker zit hij op dit bankje. Dan probeert hij met de jeugdige mensen waarin hij zichzelf herkent een praatje te maken. Nu ziet hij een prachtige verschijning aan komen lopen. Lange blonde haren die hun weg vinden langs haar hoofd. Ze heeft een blauw jurkje aan, waarvan het bovengedeelte wordt bedekt door de jas die haar moet verwarmen.

In een flits is er oogcontact. De man van de straat en het dartelende meisje uit het nachtleven zien elkaar. Het is op een tijdstip waarop vrouwelijke jeugd meestal snel langs dit bankje voorbij trekt. Zeker wanneer zij niet worden vergezeld door een jongen die hen naar huis brengt. Waarbij dat naar huis brengen meestal niet als alleen thuis afzetten wordt bedoeld. Echter gebeurt er deze nacht wat vreemds. De blikken die ze wisselen lijken als een soort stroomschokken te werken. De man staat op en het meisje loopt richting hem. Ze kijkt hem recht in de ogen aan en omhelst hem dan. Onder de muts die het hoofd van de man verbergt, ontstaat een glimlach. Het meisje zegt: “Papa, zullen we nog een drankje doen en ga je dan een keertje mee naar huis?”