Ik heb haast, geen echte haast, maar van die haast die je hebt als je naar huis toe wil. Vanochtend om iets na zessen stapte ik in de trein en nu tegen half 5 ben ik klaar. De hele avond ben ik vrij, dus waarom ik zo snel mogelijk naar huis toe wil, is mij achteraf bezien ook een raadsel. Toch lijkt het een gewoonte die in de meeste mensen zit. Echter niet bij iedereen. Toen ik in de trein in een stoeltje plofte, zat er een vrouw tegenover mij. Een dame met een respectabele leeftijd die niet verbloemd werd door haar grijze golvende haar.
Ik schat haar een jaar of 70, maar ik heb daar vaak moeite mee. Ik observeer haar eens goed. Voor de leeftijd die ze waarschijnlijk heeft, ziet ze er vrij hip uit. Een blauw bloesje met een krullende kraag, aangevuld met een zwarte broek van een zachte stof. Daaronder droeg ze zelfs nog hakken. Ze doet me een beetje denken aan mijn oma, die is nog een stuk ouder, maar probeert er ook altijd nog hip bij te lopen.
,,Goedemiddag jongeman,” zegt de oude dame. Haar stem heeft iets breekbaars, een soort snik. ,,Goedemiddag mevrouw,” zeg ik beleefd terug. Ik weet dat er nu een gesprek gaat komen. In de meeste gevallen steken de jongens en meisjes van mijn leeftijd de oordopjes in hun oren en wordt de gehele reis uitgezeten onder leiding van Justin Bieber, Drake, Slayer of Major Lazor. Net waar de smaak van de jonge forens ligt.
,,Waar gaat de reis naartoe jongeman?”
- ,,Utrecht mevrouw, waar gaat u heen?” -
,,Ik moet in Gouda zijn. Je doet me denken aan mijn kleindochter. Hoe oud ben je?”
- ,,Ik ben 25, hoe oud is uw kleindochter? -
,,Mijn kleindochter is 22. Maar dat is toch heel normaal dat een jongen wat ouder is dan een meisje.”
Bam! Datingbureau Oma is in charge. Van een klein gesprek met een oude dame over welke reis ze maakt, word ik nu al beoordeeld als mogelijke partner van haar kleindochter. Ik schiet even in de lach.
- ,,Haha dat is zeker niet gek mevrouw.” -
,,Ik denk dat mijn kleindochter jou een leuke jongen zou vinden. Eigenlijk zouden jullie eens contact moeten maken.”
- ,,Waar komt uw kleindochter vandaan?”
,,Ze komt uit Rotterdam. Ik kom net bij haar vandaan. Ze woont in een studentenhuis op kamers. Ze zit daar helemaal alleen op een kamertje.”
Even valt er een stilte. De vrouw kijkt naar beneden. Ik zie dat dit idee haar niet vrolijk maakt.
- ,,Maar ze heeft dan toch huisgenoten?” -
,,Dat klopt, maar dat zijn allemaal meisjes. Het doet me denken aan vroeger. Wij zaten op school gescheiden van de jongens. Je had een meisjesschool en een jongensschool. Dat vonden wij maar niks. Het enige moment dat het leuk werd, was als we stiekem wegglipten om met de jongens om te gaan.”
Ik zag de oude dame helemaal opbloeien toen ze aan dit verhaal begon. De rimpels in haar wangen buigen naar boven toe. De kraaienpootjes bij haar ogen worden zichtbaarder.
,,Oh jongen dat was nog eens een tijd. Je moet weten: het leukste is als je iets doet wat niet erg is, maar niet mag. Regels zijn helemaal niet erg. Strenge regels ook niet. Je moet ze alleen niet gehoorzamen. Het was de tijd van mijn leven. Nu verlang ik nog wel eens terug naar die tijd, maar tegenwoordig kan alles, maar gebeurt er niks meer.”
Ik verbaasde mij over de woorden van de grijze vrouw. Zo had ik er eigenlijk nooit naar gekeken. Ondertussen naderen we station Gouda. Mede omdat ik wat gedeeltes van de conversatie weg heb gelaten. Dat betekent dat mijn gesprek met de dame ook bijna gaat eindigen. Nog enkele haperingen en remgeluiden en dan glijden we het station binnen.
- ,,U heeft mijn beeld veranderd,” zeg ik tegen de vrouw.
,,Dat heb ik graag gedaan,” zegt ze terwijl ze op staat om de trein te verlaten.
- ,,Dag mevrouw.”
,,Dag jongeman.”
Had ik de naam van haar kleindochter nog moeten vragen? Nee, soms moet je dingen laten zoals ze zijn. Soms is zweven op een wolk fijn, maar op andere dagen doet het naar beneden vallen zo’n pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten