Het is eerste paasdag. Na een avondje flink doorhalen, word ik begin van de middag wakker. Een ding weet ik dan al. Het is koers. Ik maak mijn broodjes klaar en zorg dat ik voor de TV zit als de renners het bos in gaan. Over welke koers ik het heb, Parijs-Roubaix natuurlijk.
Ik plof neer op de bank. De renners stuiven op en zetten nog even aan om goed geplaatst te zitten. Het bos. Het is een strook met verradelijke kasseien. Jaarlijks komen er verschillende lichaamsdelen in aanraking met het asfalt. Ook dit jaar weer. De kopgroep van 12 man is er nog nauwelijks of er zijn er al vijf gevallen. Eentje op zijn hoofd, de ander in een hek.
Maar deze mannen zijn bikkels en stappen gewoon weer op. Niet dat ze nog van enige betekenis zijn. Ook de mannen die nog wel in de kopgroep zaten, speelden geen rol meer. Met nog zo een 60 kilometer te gaan vond het team van Boonen het namelijk wel welletjes. Samen met Terpstra springt hij er tussenuit.
Nikki Terpstra gaat nog even mee. Maar als hij in het wiel van de TGV die Boonen heet zit, begint het roepen om zijn moeder al snel. Boonen raast over kasseienstroken alsof hij dit dagelijks doet. Geen moment van pijn. Hij neemt een houding alsof hij in zijn relaxstoel zit. Achter hem kunnen ze alleen huilen en nog harder huilen.
Boonen is de grote broer van 15 die gaat armpje drukken met zijn broertje van 9. Zoveel sterker. De kilometers worden kleiner, terwijl zijn voorsprong alleen maar groeit. Veelvraat in het veldrijden Lars Boom probeert nog wat, maar kan ook niet in de buurt komen. Boonen wint met zoveel overmacht dat we nu weten dat een paaswonder wel degelijk bestaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten