De Vuelta van de geestkracht en van Dumoulin Rouge

Die olifant in de porseleinenkast. Nooit gezien. Tot de afgelopen drie weken, toen was daar een Limburgse jongeman die zich even een onderdeel van de big five waande. Op die manier meldde Tom Dumoulin zich namelijk als ronderenner. Hoewel hij de Vuelta niet wist te winnen, zal Fabio Aru, Nairo Quintana en Joaquim Rodriquez nog regelmatig nachtmerries krijgen van de Nederlandse hogesnelheidstrein die het debacle met de Fyra uit ons geheugen deed wissen.

Tom Dumoulin in zijn rode trui

Christopher Froome, u kent hem wel, de Brits-Keniaanse spillenbeen die al twee maal de Tour de France won. Zijn benen kunnen op sommige momenten zo snel draaien dat je er drie windmolenparken mee van wind kan voorzien. Hij dacht een etappezege in de tas te hebben, toen Dumoulin hem voorbij stoomde. Geklopt, verloren, uitgepierd, maar moreel ijzersterk was Tom eerder door Froomey  voorbijgereden. Maar vlak voor de streep zag de Sky-man hem toch nog passeren.  Het zou de Vuelta worden van de geestkracht en van Dumoulin Rouge.

Met die etappeoverwinning pakte Dumoulin voor de tweede keer de rode trui. Een kleur die hem meer dan goed stond. Eerder dit wielerjaar mislukte zijn jacht op het geel. Op de dag dat hij grote kans maakte op het leiderstricot van de Tour de France, vloog hij in Supermanhouding de graskant in, nadat een duikeling van een Frans coureur het halve peloton het asfalt van dichtbij liet bewonderen. Waar het logisch zou zijn dat de tijdritmastodont weg zou kwijnen in zelfmedelijden, besloot hij harder te werken dan ooit en op topgewicht aan de start te verschijnen.

Die instelling zorgde ervoor dat Dumoulin opeens bergop ook een aardig robbertje mee kon vechten. De gemoedsgesteldheid van Dumoulin Rouge dreef sommigen tot wanhoop. Wat ze ook proberen hij wil maar niet breken. In zijn eigen tempo rijdt hij zo moordend hard voor iemand van zijn lengte dat het niet alleen imposant is, maar ook imposant oogt. Hij doet denken aan Miguel Indurain, de Spaanse veelvraat die 5 keer de Ronde van Frankrijk won en ook twee keer dit kunstje deed in de Italiaanse etappekoers.

Tot op de een-na-laatste etappe leek Dumoulin door zijn waanzinnige tijdrit op de eindzege af te stevenen. En hoe het mis ging en waarom laat ik nu even achterwegen. Het enige wat ik hier nog wil doen, is Tom Dumoulin bedanken. Hoe hij de Ronde van Spanje kleur heeft gegeven. De wielerhoop in de Nederlandse harten weer reanimeerde, nadat die vaak in de grote rondes niet werd bevredigd. Op straat werd weer over wielrennen gesproken. Over die sympathieke jongen die zo hard op die trappers kon duwen. Tom je bent een held. We zijn trots op je en ik weet zeker dat we nog vaker trots op je gaan zijn. En jij op jezelf.

PS: Ik hou dinsdag 10 augustus 2016 alvast vrij. Zoals tijdens de Vuelta zal ik dan ook ‘hup Tom, hup Tom’ naar de tv roepen. In de hoop dat het je helpt jouw Olympische droom te verwezenlijken.

Wow. 3 stage wins, GC top 10, 6 days in the red jersey, most combative rider & 9 guys at finish! #KeepChallenging pic.twitter.com/ZwqTwYnMAy

— Team Giant-Alpecin (@GiantAlpecin) 13 september 2015