Wil ik of laat ik hem?

In een donkere kamer staan twee mensen tegenover elkaar. Een jongen in een gestreepte trui en een jonge vrouw in een blauwe jurk. De klok zit middenin in zijn ronde en geeft 1.30 aan. De jonge vrouw heeft tranen in haar ogen staan. Ze kan het niet geloven wat de jongen haar zojuist verteld heeft. De jongen is haar zoon. Maurits is 17 jaar oud. Zijn moeder Daantje is slechts 14 jaar ouder. De band tussen de twee is intens, maar de gebeurtenissen van zojuist hebben hun leven veranderd. Slechts twintig minuten geleden leek er nog niets aan de hand toen Maurits binnen kwam.
"Het leven is onvoorspelbaar.
Een loop der omstandigheden.
Soms is het geven.
Soms is het nemen.
Donkere wolken zijn samengetrokken.
Hebben mij zojuist beetgepakt.
Ik had slechts een keuze.
Wil ik of laat ik hem?
Ik had nog zoveel te geven.
Hij had nog zoveel te nemen.
Ik heb hem laten gaan.
Het tijdelijke voor het eeuwige.
De tijd heeft geen wonden geheeld.
De tijd heeft hooguit uitstel geboden.
Mam, jij wist dat het ging gebeuren.
Alleen nog niet wanneer.
Het is klaar en we zijn vrij.
En nu moeten we vrij blijven."

Het was op dat moment een klein half uur geleden dat Maurits bij zijn biologische vader langs ging. Domingues is een lange brede donkere man. Op zijn achttiende had hij een kind gekregen met zijn vriendin Daantje. In de eerste maanden had hij er nog voor willen zorgen. Later had hij zich verloren in de drugs. Inmiddels is hij bijna zeventien jaar zwaar verslaafd. Dit verslechterde ook zijn band met zijn zoon en moeder van zijn kind. Daantje heeft hem afgestoten en het contact verbroken. Als hij helder was, mocht hij wel zijn kind nog komen bezoeken. Gisteren stond hij opeens volledig onder invloed voor de deur en had geld geëist. Daarbij heeft hij Daantje een flink aantal klappen gegeven. Maurits stond nu voor de deur verhaal te halen. Domingues was te ver gegaan.