Ik voel me sinds enige tijd een beetje schuldig. Ik voel me schuldig over de natuur. Allereerst heb ik er een dusdanige gebrekkige kennis van dat ik mij er zelfs een beetje voor schaam. Maar er is meer dan dat. Ik voel me ook schuldig tegenover een klein zwart vogeltje. Ik herinner hem vooral uit mijn jeugd. Dit vogeltje gaf mij soms geluksmomentjes. Wat voor vogeltje het is, ik heb geen idee.
Maar dit onbekende zwarte vogeltje uit mijn jeugd wordt de laatste maanden verwaarloosd. Ik zal uitleggen waarom. Vroeger aten wij sesam volkorenbrood. Dit had van die kleine pitjes, die altijd op het tafelkleed bleven liggen. Dit tafelkleed klopten we dan altijd buiten uit. Vervolgens was het wachten op het kleine zwarte vogeltje. Deze pikte dan met zijn gele snaveltje de pitjes op. Ik vind het een mooi idee. Dat vogeltje rekende erop dat wij de pitjes zouden strooien. Hij leefde van onze restjes. Een soort natuur in het klein. Maar deze natuur is nu ontregeld.
Sinds enkele maanden eten wij thuis geen sesam volkorenbrood meer, maar een ander soort. Dit brood heeft geen kleine pitjes meer, maar grote pitten. Mijn vader is dol hierop. Hij maakt broodjes met pindakaas en de pitten. Dit resulteert erin dat er niets meer voor het arme vogeltje over blijft. Wij hebben met kerst een heerlijk avondmaal en het vogeltje slaat ons huisje over. Hij zal een nieuw gezin hebben gevonden dat wel hun pitjes buiten uitstrooit voor hem. Ik mis het vogeltje. En ik hoop dat hij een fijn kerstmaal heeft bij zijn nieuwe gezin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten